Ondanks specifieke rekruteringscampagnes zijn politiemedewerkers met een migratieachtergrond nog steeds ondervertegenwoordigd in het personeelsbestand van politiekorpsen, ook in vergelijking met andere stads- en gemeentediensten. Politiemedewerkers die in superdiverse contexten werken, wonen dikwijls ook buiten stedelijke gebieden. Te veel politiemedewerkers hebben daarom te weinig ervaring met superdiversiteit.

Op het vlak van de interne omgang met superdiversiteit is er nog veel werk aan de winkel. In interviews geven politiemedewerkers met migratieachtergrond aan dat ze nog steeds op hun afkomst worden beoordeeld, eerder dan op hun competenties. In de meeste korpsen is de dominante politiecultuur ook niet ‘kleurloos’ of ‘etnisch neutraal’. Conformeren aan de heersende normbeelden is voor medewerkers met migratieachtergrond daarom dikwijls een pijnlijke, maar ook de enige overlevingsstrategie.

In de externe omgang met superdiversiteit valt een aantal groeipijnen te noteren. Hoewel er grote verschillen bestaan tussen herkomstgroepen, hebben burgers met een migratieachtergrond gemiddeld genomen een significant lager vertrouwen in de politie dan burgers zonder migratieachtergrond. Dit gebrek aan vertrouwen zit voor een stuk geworteld in het gevoel anders behandeld te worden dan leden van meerderheidsgroepen: met minder respect, met meer geweld en met etnische profilering. Onderzoek naar politieinterventies en -percepties toont dat minstens een deel van die gevoelens gebaseerd is op een daadwerkelijk verschil.

Om het Belgische politieapparaat meer op de leest van een superdiverse samenleving te schoeien, is een aangepaste politie-opleiding nodig. Op dit moment zit de omgang met superdiversiteit nog te weinig structureel verankerd in politiescholen en –bijscholingen. De bestaande opleidingen en trainingen worden ook te weinig geëvalueerd op hun impact op het terrein. 

Meer onderzoek en cijfermateriaal  over de situatie in België zijn nodig. Maar dat neemt niet weg dat er nu al dingen kunnen gebeuren. De bevindingen hierboven geven al een goed zicht op de hefbomen om het Belgische politieapparaat meer op de leest van een superdiverse samenleving te schoeien. Er is bovendien ook al genoeg geweten over de concrete stappen die nodig zijn om deze hefbomen in de goede richting te laten kantelen.

In de komende maanden en jaren zal het Hannah Arendt Instituut samen met academische partners inzetten op de uitwerking van een onderzoeksagenda. Samen met beleids- en politieactoren zal ook een resem valorisatieinitiatieven uitgerold worden om de resultaten van deze studies in de praktijk te brengen. Op dit moment lopen gesprekken om deze iniatieven concreet gestalte te geven.